26 kwietnia 2016 r. Danielle umieściła na swoim blogu wzruszające podziękowanie:
Najbardziej będę tęsknić za ludźmi z Krosna a szczególnie za moją Kopernikańską Rodziną.
Już tęsknię za Krosnem i ludźmi, którzy bardzo szybko stali mi się bardzo bliscy. Mogę szczerze powiedzieć, ze moja przygoda z Polską nie byłaby tak udana gdyby nie nauczyciele i uczniowie, z którymi pracowałam przez cały czas pobytu w Polsce.
Nauczyciele: W trakcie naszego pobytu w szkole miałyśmy okazję spotykać się z nauczycielami indywidualnie i w małych grupach. Tak zrodziły się silne więzi personalne i zawodowe. Czas spędzony razem to nie tylko rozmowy w pokoju nauczycielskim dotyczące lekcji. To były również: domowe obiady, nordic walking, zajęcia Zumby, spacery, wyprawa do Odrzykonia i na Prządki, do Łańcuta, cenne spotkania w rodzinnym gronie, i wiele wiele wiecej. Zostałyśmy również trzema córkami Beaty / których nigdy nie miała/. Nie jestem w stanie wystarczająco podziękować nauczycielom za to ,że spędzali z nami tak dużo czasu poza szkołą, co pozwoliło na bardzo osobiste wzajemne poznanie się.
Uczniowie: Nie wiem nawet gdzie zacząć aby wyrazić jak jesteście wspaniali. Nigdy nie pozwólcie żeby ktoś Wam powiedział, że słabo mówicie po angielsku. Każdy z was zadziwił mnie poziomem znajomości języka / i tego wam zazdroszczę/ Stanowiliście dla mnie wyzwanie jako dla nauczyciela. Bardzo dużo nauczyłam się jako pedagog i człowiek. Od pierwszego dnia proponowaliście nam wspólne spędzanie czasu, w sposób jaki pozwolił nam poznać Waszą kulturę. Pozwólcie , że wspomnę tylko niektóre wydarzenia: wspólne zwiedzanie Krosna, wspólne obiady i wyjścia na kawę, kręgle, do kina, na mecze koszykówki no i te wspaniałe domowe obiady! Wszystko co dla nas zrobiliście znaczy dla nas o wiele więcej niż potrafię wyrazić słowami. Byliście tacy przyjaźni. Uśmiech i zwykłe „ hallo” na korytarzu sprawiały, ze czułyśmy się jak w domu.
Nie żegnam się, mówię do zobaczenia.
tłumaczenie: prof. BeataMiczek
